Jan Izdebski urodził się w Sokołowie Podlaskim 23 lutego 1937 roku. Tutaj ukończył szkołę podstawową przy ulicy Polnej i Liceum Ogólnokształcące. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w roku 1954, rozpoczął studia na Wydziale Matematyczno-Fizyczno-Chemicznym Uniwersytetu Warszawskiego, który już rok później został podzielony; część chemiczna przekształcona w pierwszy samodzielny uniwersytecki Wydział Chemii. Dyplom magistra uzyskał w roku 1959. Kilka miesięcy wcześniej, jeszcze jako student, został zatrudniony jako pracownik dydaktyczno-naukowy wydziału chemicznego i w tej roli przeszedł wszystkie szczeble zawodowe, poczynając od asystenta, aż do profesora zwyczajnego Wydziału Chemii UW.
Doktorat uzyskał na podstawie prac prowadzonych nad poszukiwaniem nowych leków o działaniu tuberkulostatycznym w roku 1965. Dalsze jego prace naukowe, głównie w dziedzinie związków naturalnych o budowie peptydowej, powstały na podstawie wyników uzyskanych w kraju, jak i otrzymanych w laboratoriach zagranicznych. Pierwszym poważnym osiągnięciem (wtedy) doktora Izdebskiego było ustalenie budowy chemicznej, chyba najbardziej skomplikowanego antybiotyku peptydowego – stendomycyny, w laboratorium profesora Bodanszky’ego.
Później, w latach 1980-1981 profesor Izdebski przebywał w laboratorium prof. C.H.Li w San Francisco, które było uważane w tym czasie za najlepszy ośrodek badań hormonów peptydowych. Tutaj została ustalona budowa hormonu wzrostu, który do dziś należy do wiodących leków przeciwko karłowatości. Tutaj wykryto naturalne związki regulujące w organizmie poziom odczuwalnego bólu – endorfiny. Prace profesora Jana Izdebskiego nad hormonem MSH i obserwacja innych, prowadzonych tam badań, stała się później bodźcem do wyodrębniania i badania hormonów wzrostu zwierząt hodowlanych w Polsce, w laboratorium w Warszawie.
W czasie kolejnego pobytu w USA, w laboratorium laureata Nagrody Nobla z dziedziny medycyny profesora V.A. Schallego, profesor Izdebski zaproponował syntezę zmodyfikowanego czynnika uwalniającego hormon wzrostu. Pomysł był wyjątkowo trafny, bo okazało się, że związek był wysoko aktywny i może być przydatny jako lek. W wywiadzie, jakiego udzielił profesor Schally reporterowi „BioWarld Today”, który relacjonuje na bieżąco najważniejsze wydarzenia naukowe, powiedział: „Mnie i mojemu pierwszemu autorowi [publikacji], udało się, w moim odczuciu, otrzymać najbardziej aktywny analog czynnika uwalniającego hormon wzrostu, jaki dotąd otrzymano.” Nie mniej aktywne związki tego rodzaju prof. Izdebski otrzymał później w swoim zespole badawczym w Warszawie. Związki otrzymane przez prof. Izdebskiego są dotąd intensywnie badane i sugerują coraz to nowe zastosowania medyczne. Ze względu na złożoność budowy oznaczane są symbolami np. JI-38, wskazuje, że takie inicjały miał ich twórca i opisał je na 38 stronie dziennika laboratoryjnego.
Dorobek naukowy prof. Izdebskiego w dziedzinie poszukiwań związków o potencjalnym znaczeniu leczniczym jest doceniany w tej dziedzinie. W bazie opublikowanych prac, prowadzonej w Filadelfii, pod nazwiskiem prof. Izdebskiego odnotowanych jest ponad sto pozycji naukowych w języku angielskim. Wśród współautorów tych prac można spotkać nazwiska naukowców z dziesięciu krajów (USA, Kanady, Francji, Szwajcarii, Włoch, Danii, Węgier, Japonii i Chin) oraz kilku ośrodków naukowych w Polsce. Prace są wydrukowane w prestiżowych czasopismach naukowych jak m.in. „Nature”, „Proceedings of the National Academyof Scieces USA”, „Journal of the American Chemical Society”, „European Journal of Medicinal Chemistry”, „European Journal of Pharmacology”, „Neuraendocrinoligy”, „Journal of Peptide Science”.
Podczas pracy na Wydziale Chemii UW, pod kierunkiem profesora Jana Izdebskiego 70 studentów wykonało prace magisterskie, a dziesięć z nich prace doktorskie.
W latach 1984-89 profesor Izdebski pełnił funkcję prodziekana Wydziału Chemii; od 1982 aż do emerytury (2007) kierował Pracownią Peptydów; w latach 1973-86 był przewodniczącym Komitetu Okręgowego (Warszawskiego) Olimpiady Chemicznej; skarbnikiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1982-88); reprezentantem Polski w European Peptide Society (2006-2010), a także członkiem rady redakcyjnej czasopisma „Journal of Peptide Science”.
Profesor zmarł 5 marca 2018.
